ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

O kadar sinirliyim, gerginim, huzursuzum ki bunu kendimden ve zombilerden çıkartıyorum.
Keşke ben de diğerleri gibi, ağzıma geleni saysam da her olayda olay mahalline bir iç organımı bırakarak çıkmasam oradan.insanları anlamıyorum gibi bir cümle kurmam çok saçma olucak. Çünkü her seferinde aynı gereksiz şeyler oluyor ve ben aynı salaklığımla affediyorum.
Artık gerçekten affetmiycem, çünkü bıktım.Biri çıkar ordan izmir`i seviyorum diye gavursun bilmem ne saçmalar, diğeri bencilsin der kendi bencilliklerini bile bile ve benim bencilliğin b sinden habersiz olduğumu bilerek. Öbürü de sırf canım cicim konuşmuyorum diye yazma der ağlattın der kırdın der.
ULAN BEN NEYMİŞİM HABERİM YOKMUŞ YE TER!
Sanki ben robotum, benim sinirlerim yok, ben meleğim böyle her an gülücem, her an iyilik saçıcam etrafıma, her an bi pozitif olucam. YOK CANIM BAŞKA?İnsanlar nasıl bu kadar iğrenç olmayı başarıyor anlamıyorum.
Mesela izmir`i sevmeme ütopya diyecek kadar beyinsiz bi arkadaşım varmış benim. Ulan benim gidip ayak bastığım neresiydi? Mars mı?
Önce ütopya ne demek onu öğren. Ayrıca he ütopya olsa nolcak sana mı batıyo? En azından ben nolursa olsun hayallerimin peşinden koşucak kadar yürekliyim.
Siz de o bile yok, yazıklar olsun.
Bana bencilliğinde boğuluyosun diyen de, sırf artık dayanamayıp bencilsin dedim diye aynı şekilde beni vurmaya çalışıyo.
Ya keşke minnacık bi bencilliğim olsa da sizin gibi insanları ilk yanlışlarında hayatımdan çıkartsam.
Şu yazma diyeni de anlamıyorum. Benim canım sıkkın olamaz, benim derdim olamaz, ben üzülemem. NEDEN ÇÜNKÜ BEN İNSAN DEĞİLİM ROBOTUM!
Şuraya yazmama bile değmezler aslında. Ama o kadar sinirliyim ki nasıl sakinleşicem bilmiyorum.
He en sonuncusu da kim oldu bil?

 

 

 

 

Bir çoğunuzdan nefret ediyorum..
Her defasında ben suçluyum değil mi?
Belki de yılan yalnızca ayağa kalkıp suçu üstüne alamadığı için suçlu! 
Hiç düşündünüz mü?

Çocuk;
Her vedanın ardında bir bekleyeni vardır kimsenin bilmediği,
Ve her gözyaşının altında bir dua kimsenin duymadığı.
ÇEVİR GÖKYÜZÜNE BAŞINI.
Bakma arkana! 
Daha sert basa basa, daha güçlü! 
Anlat bu kara şehrin yollarına ak adımlarınla! 
GİTMEK YENİLMEK DEĞİLDİR, KAZANMAK DA!
Gitmek gitmektir işte. 
Hepsi bu.

İçimde buruk düşünceler var.
Ne yapsam kurtulamayacağım,
Ne yapsam atamayacağım burukluklar.
Her saat başı huzursuzluğumu öne çıkaran burukluklar.
Geçmiş hatalarımda yüzleştiren burukluklar.
İç dünyamı ele geçiren burukluklar.
İnancımı kaybettiren burukluklar. 
Aşkta pişmanlık uyandıran burukluklar.
Soluğuna hakim olan burukluklar.
Geleceğimde var olmaya hazırlanan burukluklar.
Yürek acısını kalpte yaşatan burukluklar.

Pes demeye hakkın yok,devam etmeye gücün yok.
İnsan hep mi taşır bu burukluğu kendinde?
Nereye kadar gücü yeter?

** “İzmir’in kızları” olmak **

Doğduğumuz günden itibaren güzelliğimiz ile anıldık.

Sanki elimizden başka bir iş gelmezmiş gibi.
Sanki o koca koca üniversiteleri bizler bitirmemişiz gibi.
Sanki bu güzelim şehirde iş bulamayıp Constantin’in koynuna kendimizi atmaya biz mecbur bırakılmamışız gibi...
Uzaktan davulun sesi hoş gelir misali, zordur “İzmirli kız” olmak.
Dik başını eğmemek. Yaban ellerde hemcinslerinin “önyargılı” tıslamalarına aldırmamak.
Çocukluğundan beri İzmir’de sana doğal bir hak olarak sunulmuş “fikir beyan etme” özgürlüğünü, başka memleketlerde kendine saklamak.
Sinirlendiğinde veya trafikte bir küfür savuruverdin mi hayata, bunun cinsellikten değil, erkeklikten geldiğini anlatmak zordur.
Buna rağmen hey hat, hayat ne eğlencelidir bir İzmirli kız için.
Çocukluğunuz, ilk gençliğiniz İzmir’de geçti mi akşam üzerleri eve girme değil, sokağa çıkma vaktidir. Yaz demek çıplak ayak motosiklet kullanmak, yan sitenin oğlanları ile kapışmak, biraz daha büyüyünce “interrail” ile alıp başını gitmektir.
Daha 9 yaşındayken taşınılacak ev, mahalle, gidilecek okul konusunda karar verebilmektir. Erkek kardeşten ayırt edilmemek, ağabey biraz diklenecek olsa yaygarayı basmak ve haklı çıkmaktır.
Liseye saçların açık, üniversiteye bağrın açık gidebilmektir yaz sıcağında.
Ağır kanlılığın sıcaklardan mı, asaletten mi geldiğini bir türlü kestirememektir. Kahkahayı bastığında garipsenmemektir. 
İzmirlilik yalan söylemeye bile üşenmeyi gerektirdiğinden, karşındakinden hiç şüphelenmemektir.
Açıkhava konserleri gibidir İzmirli kız olmak. Avaz avaz şarkı söylemektir.
Söylediğin şarkıya nasıl olup da diğerlerinin katılmadığına hayret etmek; ama olsun yine de şarkıyı bağıra çağıra söylemeye devam etmektir.
Erkeklerin karşısında söz söyleme hakkına sahip olmak ve bu hakkın bilincinde olmaktır. Hayatı kadın-erkek yan yana omuz omuza karşılamak, zorluklar karşısında eteğini beline toplayıp işe koyulmaktır.
Efsaneye göre İzmir’e adını 8000 yıl önce bir Amazon Prensesi verir.
İzmir’in kızları adını “hayata” ve “güzelliğe” verir.
Hayat her şeyini alsa da bir “İzmirli kız”a neşe’sini hep geri verir.